Afscheid nemen

In december 2012 ontmoette ik een vrouw waar ik me meteen thuis bij voelde. Het had even geduurd voordat we elkaar weer hadden gezien. Bij de tweede ontmoeting was het weer thuiskomen. Alsof ik haar al jaren kende. We gingen allebei door intense momenten maar wat hadden we veel plezier samen. Veel gelachen, mooie gesprekken en uren lang aan het strand gezeten. We konden het over alles hebben en natuurlijk ook over de knappe mannen die we weleens hadden gespot. Net zo blij dat ik was met haar vriendschap, net zo van slag was ik toen ze aangaf dat ze naar Nederland zou emigreren. En het was geen grap. Ongeloof en verdriet wisselden zich af in de dagen hierna. Toen haar vertrekdatum kenbaar werd, werd het voor mij werkelijk. Ze gaat. Het ongeloof werd ingeruild voor verdriet en de "waarom". Mijn hoofd zal dit nooit kunnen beantwoorden. Al gingen al verschillende stemmen door mijn hoofd. Diep in mijn hart wist ik dat er hierachter weer een les verborgen zat want ergens in mij zit er een angst om mensen kwijt te raken. We gingen steeds meer samen doen. Ik ging me vastklampen tot ik voelde dat dit niet oké was. Ik moet loslaten.

Tijdens haar laatste week hier op Curaçao hadden we nog wat afspraken gemaakt maar het lukte niet. Natuurlijk niet....want ik mocht weer aan de slag met een stukje verdriet. Ik heb in mijn korte bestaan hier op aarde al wat afscheid mogen nemen. Van dierbaren, relaties, werk en woonomgeving, vrienden en delen van mezelf. Of ze hebben het aardse leven verlaten of het werkte en voelde niet meer oké om te blijven. Afscheid nemen hoort bij het leven. Mensen gaan dood of vertrekken uit ons leven wanneer hun taak volbracht is. Soms kan zo'n gebeurtenis ons enorm raken. Maar het is aan ieder van ons om de boodschap eruit te halen. Ik mocht het weer aankijken. Leuk was het niet maar het cadeau, van onschatbare waarde.

Lieve Groet,

Ghyslene